Lotte Wieringa

Praktisch gezien beginnen Lotte's schilderijen met haar 'wild lino' techniek: met het gezicht naar beneden, contact makend met een geïnkt indigo oppervlak, krabbelt ze onzichtbaar op de achterkant van het nieuwe canvas dat op de vloer is uitgespreid. Dit eerste contact, deze hectische, ritmische krassen, pikken gepigmenteerde lijnen (en bestaande vouwen) op aan de voorkant van het doek, waardoor een visuele matrix ontstaat van waaruit gewerkt kan worden voordat de frames opgespannen en rechtop staan. Met slijtplekken en vouwen die in het fotolijstje zijn geïntegreerd, tarten de afdrukken de notie van een oorspronkelijk merkteken. De schilderijen zijn niet alleen geheel nieuwe compilaties, ze zitten ook vol met mentale-retinale residuen: strepen fel licht landen uit het aangrenzende verticale raam, dropshadow-blues hangen onder vlekken van zonsondergang-perziken en pulsen van elektronica zenden ritmische lijnen naar het oppervlak; elk schilderkunstig gebaar is ontleend aan de omringende ruimte en energie. Muziek en het lichaam spelen een belangrijke rol in de ontwikkeling van de schilderijen. Lotte houdt de energie die nodig is om op oppervlakken van deze schaal te werken op peil door naar lange DJ-sets te luisteren. Ze beweegt zich door de ruimte en draait de doeken regelmatig. Tegen het ruwe canvas zweven de kleuren in vibrerende tonen. De abstracte werken voelen optimistisch, overgangsachtig, vol potentieel. Er is een gevoel dat ze naar een 'gene zijde' reikt, in een baan om de studio met abstracte gedachten die misschien van deze wereld zijn, maar er niet aan gebonden zijn. Schilderen is hier zowel een praktijk van lichamelijke aanwezigheid als een experiment in het verbinden van aardse met hemelse bewegingen. Woorden door Anastasia Shin